Proces odchudzania będzie skuteczny tylko wtedy, gdy zrozumiemy znaczenie bilansu kalorycznego i podejdziemy świadomie do diety. Mówiąc wprost: aby tracić na wadze, musimy spożywać mniej kalorii, niż wynosi zapotrzebowanie organizmu. Bez tak zwanego deficytu kalorycznego redukcja masy ciała po prostu się nie wydarzy – niezależnie od tego, jaką dietę stosujemy. Dlatego kluczem jest kontrolowanie proporcji między energią przyjmowaną z pożywienia a energią wydatkowaną przez nasze ciało w ciągu dnia. W tym artykule wyjaśniamy, jak działa bilans energetyczny i jak go wykorzystać w odchudzaniu, jak obliczyć swoje zapotrzebowanie kaloryczne (PPM i CPM) za pomocą kalkulatorów kalorii, jak dobrać makroskładniki w diecie, a także jakie błędy najczęściej przeszkadzają w osiągnięciu celu.
Bilans energetyczny to różnica między kaloriami, które dostarczamy organizmowi z jedzeniem, a kaloriami, które spalamy w ciągu dnia. Jeśli bilans jest zerowy (kalorie zjedzone = kalorie spalone), waga pozostaje stabilna. Ujemny bilans energetyczny (deficyt kaloryczny) powoduje stopniową utratę wagi, ponieważ organizm czerpie brakującą energię z zmagazynowanych zasobów (głównie tkanki tłuszczowej). Z kolei dodatni bilans kaloryczny (nadwyżka) prowadzi do przybierania na wadze – nadmiar energii odkłada się w postaci tkanki tłuszczowej. Innymi słowy, aby schudnąć, musimy utrzymywać deficyt, a aby przytyć – nadwyżkę kaloryczną.
W praktyce przyjmuje się, że około 7700 kcal deficytu przekłada się na utratę ok. 1 kg masy ciała (choć tempo odchudzania zależy od wielu czynników, np. początkowej wagi, hormonów czy poziomu aktywności). Najważniejsze jest jednak zrozumienie, że odchudzanie to gra liczb – sukces zależy od utrzymania ujemnego bilansu energetycznego w dłuższym okresie. Co istotne, deficyt nie powinien być zbyt duży – zbyt gwałtowne cięcie kalorii może być niezdrowe i trudne do utrzymania. Zaleca się umiarkowany deficyt (np. około 15–20% poniżej dziennego zapotrzebowania lub ~500 kcal mniej), aby redukcja wagi była zdrowa, stopniowa i systematyczna. Taki rozsądny deficyt pozwala tracić około 0,5–1 kg tygodniowo, minimalizując ryzyko efektu jo-jo i nadmiernej utraty mięśni.
Zapotrzebowanie kaloryczne naszego organizmu składa się z dwóch głównych elementów: podstawowej przemiany materii (PPM) oraz całkowitej przemiany materii (CPM).
PPM (Basal Metabolic Rate, BMR) to ilość energii, jaką organizm zużywa w spoczynku na podtrzymanie podstawowych funkcji życiowych – oddychania, pracy serca, regeneracji komórek, utrzymania stałej temperatury ciała itp. To minimalna liczba kalorii, którą musimy dostarczyć, by nasz organizm mógł funkcjonować w warunkach zupełnego spokoju fizycznego i psychicznego (np. leżąc cały dzień w łóżku). U przeciętnej osoby PPM stanowi ok. 50–70% dziennego wydatku energetycznego – to pokazuje, jak duża część spalanych kalorii idzie na same procesy podtrzymujące życie. Wartość PPM zależy m.in. od masy ciała, wzrostu, płci i wieku – osoby większe lub z większą ilością tkanki mięśniowej mają wyższą podstawową przemianę materii, a wraz z wiekiem PPM nieco spada.
CPM (Całkowita Przemiana Materii) to dzienne zapotrzebowanie kaloryczne uwzględniające wszystkie aktywności. CPM obejmuje PPM oraz kalorie zużywane na wszelką aktywność fizyczną (pracę, ruch, ćwiczenia) i trawienie pokarmu. Mówiąc prościej, CPM to suma energii, jaką organizm potrzebuje na cały dzień funkcjonowania – od podstawowych procesów życiowych po codzienne czynności. Dlatego wartość CPM będzie inna dla osoby prowadzącej siedzący tryb życia niż dla kogoś bardzo aktywnego czy sportowca. Aby obliczyć CPM, najpierw ustalamy PPM, a następnie mnożymy je przez odpowiedni współczynnik aktywności fizycznej (PAL).
Istnieje wiele wzorów, które pozwalają oszacować PPM, a tym samym ułatwiają obliczenie dziennego zapotrzebowania kalorycznego. Najbardziej znane i najczęściej stosowane w dietetyce to: wzór Harrisa-Benedicta, wzór Mifflina-St Jeor oraz wzór Katch-McArdle.
Wzór Harrisa-Benedicta – to jeden z najstarszych i najszerzej stosowanych wzorów (opracowany w 1918 roku). Pozwala obliczyć PPM na podstawie masy ciała, wzrostu, wieku i płci. W oryginalnej wersji dla mężczyzn:
mathrmPPM=66,5+(13,75timesmathrmmasa)+(5,0timesmathrmwzrost)−(6,77timesmathrmwiek)\\mathrm{PPM} = 66,5 + (13,75 \\times \\mathrm{masa}) + (5,0 \\times \\mathrm{wzrost}) - (6,77 \\times \\mathrm{wiek})mathrmPPM=66,5+(13,75timesmathrmmasa)+(5,0timesmathrmwzrost)−(6,77timesmathrmwiek)a dla kobiet analogicznie, z innymi stałymi liczbowymi. Wynik oznacza liczbę kcal spalanych w spoczynku. Następnie wynik PPM mnożymy przez PAL, by otrzymać CPM.
Wzór Mifflina-St Jeor – nowsza formuła (1990), często uznawana za nieco dokładniejszą we współczesnej populacji. Ma podobną strukturę do wzoru Harrisa-Benedicta, lecz daje nieco niższe wartości PPM. Dla mężczyzn:
mathrmPPM=10timesmathrmmasa+6,25timesmathrmwzrost−5timesmathrmwiek+5,\\mathrm{PPM} = 10 \\times \\mathrm{masa} + 6,25 \\times \\mathrm{wzrost} - 5 \\times \\mathrm{wiek} + 5,mathrmPPM=10timesmathrmmasa+6,25timesmathrmwzrost−5timesmathrmwiek+5,a dla kobiet:
10timesmathrmmasa+6,25timesmathrmwzrost−5timesmathrmwiek−161.10 \\times \\mathrm{masa} + 6,25 \\times \\mathrm{wzrost} - 5 \\times \\mathrm{wiek} - 161.10timesmathrmmasa+6,25timesmathrmwzrost−5timesmathrmwiek−161.Oba wzory są szeroko wykorzystywane do planowania diet.
Wzór Katch-McArdle – różni się od powyższych tym, że uwzględnia beztłuszczową masę ciała (LBM). Jest szczególnie przydatny dla osób o wyższej niż przeciętna masie mięśniowej. Wzór:
mathrmPPM=370+(21,6timesmathrmLBM),\\mathrm{PPM} = 370 + (21,6 \\times \\mathrm{LBM}),mathrmPPM=370+(21,6timesmathrmLBM),gdzie LBM to waga ciała minus tkanka tłuszczowa. Aby z niego skorzystać, trzeba znać skład ciała (np. z analizy bioimpedancji).
W praktyce do obliczania swojego zapotrzebowania kalorycznego możemy użyć dowolnego z powyższych wzorów – różnice między nimi zazwyczaj nie przekraczają kilkudziesięciu kcal. Po wyliczeniu PPM mnożymy je przez współczynnik aktywności (PAL) i otrzymujemy orientacyjne CPM. Warto jednak pamiętać, że są to szacunki, a rzeczywiste zapotrzebowanie może się różnić w zależności od indywidualnego metabolizmu czy specyficznej budowy ciała.
Samodzielne liczenie może być trochę czasochłonne, ale można skorzystać z kalkulatorów CPM online, które wykonają te obliczenia automatycznie. Taki kalkulator poprosi o podstawowe dane (waga, wzrost, wiek, płeć, poziom aktywności), a następnie w oparciu o zaprogramowane wzory wyliczy PPM, pomnoży ją przez PAL i poda szacunkowe dzienne zapotrzebowanie kaloryczne (CPM).
Aby skorzystać z kalkulatora:
Kalorie to nie wszystko – ważne jest również, z jakich źródeł te kalorie pochodzą. W planowaniu diety redukcyjnej zwracamy uwagę na makroskładniki: białko, tłuszcze i węglowodany.
Choć samodzielnie można z powodzeniem osiągnąć sukces, pomoc specjalistów (dietetyka, trenera personalnego) może znacznie przyspieszyć i ułatwić proces. Dietetyk opracuje indywidualny plan żywieniowy z uwzględnieniem Twoich preferencji i stanu zdrowia, a trener personalny zadba o efektywny i bezpieczny trening. Dodatkowo wspólna praca z ekspertami zwiększa motywację i pozwala uniknąć wielu błędów.
Odchudzanie sprowadza się do prostej zasady: spożywaj mniej energii, niż spalasz. Ten bilans kaloryczny decyduje, czy masa ciała rośnie, czy spada. Korzystając z kalkulatora kalorii (CPM) oraz kalkulatora makroskładników, łatwo możesz określić, ile kalorii jeść i w jakich proporcjach rozłożyć białko, tłuszcze i węglowodany. Z kolei konsekwentne utrzymywanie deficytu to klucz do widocznych i trwałych efektów. Jeśli potrzebujesz wsparcia w doborze diety czy treningu, skonsultuj się z dietetykiem lub trenerem personalnym. Pamiętaj – zdrowe odchudzanie to proces; nie przyspieszaj go za wszelką cenę, lecz stawiaj na rozsądne i trwałe podejście. Powodzenia!
| Białko | Tłuszcz | Węglowodany | |
|---|---|---|---|
| % w diecie | |||
| Ilość w gramach | 0 g | 0 g | 0 g |
| Suma | 0% | ||
To j
Ul .Różyckiego 10
Łódź, 93-586
513-233-511
kontakt@mackizdrowia.pl